Home

Vandaag is het 40 jaar geleden dat ‘Thriller’ uitkomt. En 39 jaar geleden dat ik met een vriendin in Singapore beland, waar we afgepeigerd na een lange treinreis vanuit Bangkok het eerste het beste (slechtste) goedkope hotel binnenstappen.
Uit mijn dagboek:
30-11-1983 Wanneer we ontwaken zitten we onder de beten van luizen, wantsen of vlooien. Bovendien is het een hoerenhotel. We liggen afgelopen nacht net lekker te pitten als we wakker worden van de manager die op de gang een verkooppraatje over het aanbod meisjes-tegen-betaling afsteekt tegen een gast. Hij wil slapen. Verderop laat een man zich even later wel enthousiast (en gelukkig kortdurend) voorzien van vrouwelijk gezelschap. De kamers op de gang hebben houten muren met aan de boven- en onderkant open vlechtwerk, dus we horen alles.
Twee mannen nemen hun intrek in de kamer naast ons. Waarom zij geen gebruik maken van een meisje wordt duidelijk zodra uit een cassetterecorder de eerste klanken van de LP Thriller van Michael Jackson losbarsten en de mannen huiveringwekkend luid zuchtend, slurpend en kreunend met elkaar tekeergaan. Paar minuten geduld, denken de vriendin en ik. Vergeet het maar. Het tweetal lijkt op amfetamine te lopen en weet van geen ophouden. Ik roep of ze er onderhand een einde aan willen breien maar ze denderen onvermoeibaar door. Wanneer het nummer ‘Billy Jean’ voor de tweede keer inzet, beginnen de vriendin en ik luid mee te zingen. Dat legt een domper op hun hartstocht. Of het helpt ze juist naar een ongekend, aangenaam stil hoogtepunt. Hoe dan ook: wij kunnen eindelijk slapen.