Home

5 februari 2023

Plaats delict
De hamamelis (ofwel toverhazelaar) staat in bloei. En dus begeef ik mij deze winterse zondagmiddag naar het arboretum in Kalmthout. Zoals iedere dag heb ik me ook vanochtend vol gegoten met thee, een drank met een urinedrijvend effect. Ofwel: na een litertje thee ben je de rest van de dag bezig het af te voeren. En jawel, ik kuier een kwartiertje tussen de winterbloeiers als mijn blaas zich roert. Geen zin om naar de wc bij de ingang te gaan. Niemand in de buurt. Snel duik ik tussen twee rododendrons-in-de-knop, laat me op mijn hurken zakken en zet de kraan open, totdat ineens een bejaarde vrouw en een wit krullenhondje voor me staan. De vrouw werpt me een blik toe alsof ik in verregaande staat van ontbinding verkeer. Van schrik sluit mijn waterafvoer zich, maar ik blijf laag bij de grond in afwachting tot oudje en hond de aftocht blazen. De vrouw loert bestraffend op me neer, wellicht in de overtuiging dat mijn plas de grond in de wijde omgeving onomkeerbaar verzuurt, met een onvermijdelijk faillissement van het arboretum tot gevolg.
‘Sorry, ik ben nu eenmaal een thee slurpend zeikwijf,’ probeer ik mijn indiscrete lozing te vergoelijken. Ik kom overeind. Amper heb ik mijn broek opgetrokken of het witte krullenhondje besnuffelt de zojuist door mij bewaterde plek, tilt zijn pootje op en sprietst er (vast uit medeleven) een paar druppels van zijn plas overheen.
Met een door walging vertekend gezicht trekt de vrouw het op drie pootjes wankelende hondje weg van de plaats delict en beent verder. En ik kan alsnog verder plassen.