Home
Wanneer ik ’s morgens uit mijn bed tuimel en in beweging kom, geeft mijn knie het ritme van mijn passen aan. Een tijdje geleden ontdekte ik dat er ongemerkt een metronoom is ingebouwd. Sindsdien klinken de eerste stappen die ik na het ontwaken zet alsof ik een droog takje breek. Wil ik iets uit het kastje boven de koelkast pakken dan knarst een scharnierend stuk bot in mijn schouder. En mijn ruggengraat kermt en kreunt op meer plaatsen tegelijk wanneer ik me buig, uitrek of omdraai.
Kraakbeen. Ik googel waarom het zo heet. Leukste antwoord: omdat het kraakt.
Zou een ouder wordend skelet stoppen met knappen, kermen en knakken als we het volstrekte rust opleggen? Of moeten we juist wekelijks marathons draven en het Hollands Diep overzwemmen om geluidsoverlast van onze botten op latere leeftijd binnen de perken te houden? Er zijn negentigjarigen die zonder piepen en knarsen beide benen in hun nek vouwen. Of die soepeltjes de Mount Everest beklimmen en ook nog eens in staat zijn om het na te vertellen. Stakkers zoals ik, met gevoelige gewrichten en knakkend kraakbeen, zien hen als rolmodel. Maar in werkelijkheid geven ze ons het gevoel dat we de handdoek maar beter in de ring kunnen gooien omdat het ons toch niet meer zal lukken om ze bij te benen. Het is met kraakbeen net als met een zak drop. Je krijgt een bepaalde hoeveelheid en daar heb je het mee te doen. Op is op.
Een carrière als zij-instromend inbreker kan ik op mijn buik schrijven. Probeer met die luidruchtige gewrichten maar eens geruisloos een huis binnen te dringen en naar een kluis te sluipen.
Te kraken of niet te kraken. Dat is de vraag.
|
Meld je aan voor de boekpresentatie. Inloop is gratis,
|
 ZonnemeisjesWanneer Kitty een uitnodiging krijgt voor het feestje van oud-buurjongen Gijs, wordt haar leven door elkaar geschud en besluit ze dat ze een en ander uit haar jeugd heeft recht te zetten. Verkrijgbaar als e-boek en luisterboek |
