Buiten haal ik de post uit de brievenbus. Twee pieten komen aangesjokt met een halfgevulde juten zak in de hand. Ter hoogte van mijn buurman gaat de voorste piet op zijn hurken zitten, zet de zak op de grond en begint de veter van zijn rechterschoen te strikken. De andere piet geeuwt. De kleur van zijn tanden verraadt een zware rookverslaving. Hij hangt een sjekkie in zijn mond en steekt het aan.
‘Daar zit vast veel lekkers in,’ zeg ik en wijs naar de zak naast de gehurkte piet.
‘Jazeker, en dat is allemaal voor kleine kinderen.’ Hij komt overeind en hijst het snoepgoed over zijn schouder. Onder de vegen zwarte schmink schemert iets wat door moet gaan voor een snor.
‘Eigenlijk ben ik een klein meisje, vermomd als rijpere vrouw,’ probeer ik. Eén schuimpje kan er toch wel vanaf?’
‘Beetje kinderachtig voor iemand zo oud als u,’ zegt de hater van mensen van een zekere leeftijd.
Zijn kompaan is guller en graait in zijn juten zak. Hij duwt me pepernoten en - jawel - schuimpjes in de hand. Het tweetal kuiert verder.
‘Karel!’ roep ik.
De ouderen hatende piet draait zich om. ‘Wat nu weer. En hoe kent u mijn naam?’
‘Ik had het tegen mijn kat.’ Ik knik naar mijn huisdier dat verderop als een hond aan een lantaarnpaal staat te snuffelen.
‘Dat heb ik nooit gesnapt,’ zegt hij. ‘Mensen die hun kat een mensennaam geven.’
‘Hoe had ik hem dan moeten noemen, Miauw?’
‘Zoiets.’
‘Er wonen hier veel katten en die zouden nu allemaal komen aanrennen.’
‘Die rotbeesten horen niet op straat,’ gromt hij.
‘Laat me raden,’ zeg ik. Jij bent vast de zeurpiet.’
Hij staakt zijn wild geraas en beent achter zijn paffende makker aan.
Zonnemeisjes
